Les Français ont fait promettre à John Talbot de ne jamais porter une armure contre eux et ainsi il est allé à la bataille habillé en civil.

Francuzi wymusili na Johnie Talbocie przysięgę, że nigdy nie założy zbroi przeciwko nim, a więc ruszył do bitwy ubrany po cywilnemu.

John Talbot był angielskim generałem, który dowodził w bitwie pod Castillon, ostatniej dużej bitwie Wojny Stuletniej. Kilka lat wcześniej został pojmany przez Francuzów i – zanim go wypuścili – złożył przysięgę, że nigdy nie założy zbroi, by ponownie stanąć z nimi do walki. Od tej pory nie brał czynnego udziału w bitwach, ale nadal podejmował strategiczne decyzje w wojnie przeciwko Francji. Dopiero okoliczności bitwy pod Castillon zmusiły go do poprowadzenia ataku, co uczynił bez broni i w swoich zwykłych ciuchach. Zginął w trakcie bitwy, wierny literze, choć może nie za bardzo duchowi swojej przysięgi.

Tyle jeśli chodzi o historię, natomiast w ramach nauki francuskiego tematem dzisiejszej notki jest konstrukcja faire [infinitif], która oznacza, że podmiot zdania przyczynił się do tego, że coś się stało, ale niekoniecznie on to właśnie zrobił. Uff… Już sam fakt, ile słów trzeba, by wyjaśnić tę konstrukcję po polsku pokazuje, jakie są z nią problemy.

Nous nous faisons apporter le vin chaque matin.

Sprawiliśmy, że wino jest nam dostarczane każdego ranka.

Jak widać, działa to również z se faire [infinitif], gdy chcemy powiedzieć, że coś zostało zrobione dla nas. Jeżeli chcemy zakomunikować kto przynosi nam wino, możemy użyć dopełnienia z łącznikiem par. Natomiast jeśli używamy zwykłego faire a nie zwrotnego se faire, możemy dodać dopełnienie z  à, by powiedzieć komu się dzieje to, do czego się przyczyniliśmy (np. Talbotowi dzieje się przysięganie, do którego go zmusili Francuzi).  Czasem powoduje to dość nieintuicyjne z polskiego punktu widzenia efekty, np.

il a fait manger à ses prisonniers = kazał swoim jeńcom jeść,

a nie: kazał swoich jeńców zjeść.