Tematem tego wpisu jest « Robin Hood z kraju, którym się zajmujesz », co w przypadku Francji sugerowałoby Gasparda de Besse, prowansalskiego rozbójnika z XVIII wieku, ale Gaspard będzie musiał poczekać, ponieważ inna awanturnicza postać z historii Francji wciąga go nosem i wysmarkuje bez najmniejszych trudności.

Julie-Émilie d’Aubigny, Mademoiselle de Maupin, w skrócie Julie d’Aubigny urodziła się w 1670 roku w arystokratycznej rodzinie i w ciągu całego swego 33-letniego zaledwie życia chyba ani razu nie ukradła niczego bogatym, aby rozdać biednym. Zamiast tego podróżowała po Francji w męskim stroju, pojedynkowała się, chlała na umór, wdawała się w romanse zarówno z mężczyznami, jak i kobietami, śpiewała w operze, oraz pewnego razu spaliła klasztor.

Jej historia zaczyna się w Paryżu, gdzie jako czternastolatka została wydana za mąż za Jeana Maupin, być może dla przykrycia skandalu, że już wcześniej była kochanką księcia Ludwika Lotaryńskiego, starszego od niej o 29 lat. Na ile jest to prawda, na ile romans miał miejsce z jej własnej woli, a na ile książę był obrzydliwym starym capem i pedofilem, tego się zapewne nigdy nie dowiemy. Jakby nie było, zamiast wyjechać ze swoim mężem do Gaskonii i w ten sposób zniknąć ze świecznika, Julie wdała się w romans – tym razem na pewno świadomie – ze swoim nauczycielem szermierki, a gdy ten został oskarżony o udział w nielegalnym pojedynku, razem z nim uciekła z domu. Przez jakiś czas podróżowali wspólnie o kraju, utrzymując się z pokazów szermierki i śpiewania w knajpach. Kochankowie rozstali się po pewnym czasie, a Julie trafiła do Marsylii, gdzie zaczęła śpiewać w operze i poderwała pewną nastolatkę, której imienia nie znamy. Przerażeni rodzice dziewczyny szybko wysłali ją do klasztoru Sióstr Wizytek w Avignon. Julie dowiedziała się o tym, dostała się do klasztoru pod przebraniem, porwała swoją ukochaną, w jej łóżku w celi klasztornej położyła ciało zmarłej niedawno siostry zakonnej, a następnie dla zatarcia śladów spaliła cały przybytek.

Nie udało jej się to jednak do końca. Przez następne lata musiała uciekać z miejsca na miejsce, a za nią krążył wyrok spalenia na stosie. W końcu, z powrotem w Paryżu, skontaktowała się z tym starym capem Ludwikiem Lotaryńskim, a on przekonał króla Ludwika XIV, by ją ułaskawił. Podobno Król Słońce uznał całą historię za niesamowicie zabawną.

W międzyczasie Julie miała co najmniej dwa inne romanse, w tym z Ludwikiem Józefem d’Albert de Luynes, późniejszym księciem Grimberghen (to w Belgii, robią tam piwo) i ważną szyszką w kontaktach francusko-niemieckich. Młody książę wyśmiał jej męski strój, za co Julie przebiła mu ramię rapierem. Gdy dowiedziała się, kim jest, odwiedziła go, by go przeprosić. Do końca jej życia zostali przyjaciółmi i okazyjnie kochankami.

W 1690, wolna od zarzutów i znów w Paryżu, Julie rozpoczęła karierę w operze jako kontralt i bardzo szybko zrobiła olbrzymią karierę. Romansowała z aktorami i aktorkami, pobiła przynajmniej jednego z nich, oraz próbowała popełnić samobójstwo na scenie teatru po tym, jak została odrzucona przez śpiewaczkę, w której się zakochała: W jednej ze scen postać, którą grała Julie, miała dźgnąć się sztucznym sztyletem. Julie użyła prawdziwego. Przeżyła.

W 1695 roku pocałowała pośrodku sali balowej inną kobietę. Została wyzwana na pojedynek przez trzech mężczyzn, pokonała ich, po czym musiała uciekać do Brukseli i tam czekać na kolejne królewskie ułaskawienie (pojedynki we Francji były nielegalne od 1626). Mimo problemów jej kariera nadal rozkwitała. Julie śpiewała w operze w Brukseli, a następnie ponownie (po drugim ułaskawieniu) w Paryżu, aż w końcu w 1703 roku zakochała się z wzajemnością w Marii Ludwice Teresie de Senneterre, markizie de Florensac, podobno najpiękniejszej kobiecie we Francji swoich czasów, i wtedy już razem na dobre musiały uciekać z kraju. Maria Ludwika zmarła nagle w 1705 roku, co kompletnie załamało Julie. Nie mogąc się pozbierać po stracie ukochanej udała się do klasztoru gdzie spędziła ostatnie dwa lata życia. Nie znamy przyczyny jej śmierci, ani miejsca spoczynku.

Powyższą krótką biografię skompilowałem na podstawie anglo- i francuskojęzycznej Wikipedii, wpisu na TV Tropes (poważnie, TV Tropes jest świetnym źródłem anegdotek historycznych), oraz tekstu autorstwa Kelly Gardiner. Nie znalazłem wielu informacji o Julie po polsku, podczas gdy angielskie i francuskie źródła są bardzo łatwo dostępne. Na tyle, że w zasadzie zostało mi  tylko przetłumaczyć i zebrać je razem.

Jeśli chcecie dowiedzieć się więcej:

• Kelly Gardiner jest autorką książki o Julie, pt. « Goddess » (ang.)
• « Julie, chevalier de Maupin » to francuski film z 2004 roku, luźno inspirowany jej przygodami. Jakimś cudem kilka lat temu wyemitowała go TVP1 (z lektorem niestety), a ktoś nagrał to i wrzucił na YouTube.
• Życie Julie d’Aubigny stało się inspiracją dla powieści « Mademoiselle de Maupin » (1835) autorstwa Teofila Gautier. Książka ta znana jest głównie ze wstępu, w którym 24-letni wówczas Gautier użala się na wszystko co nie podoba mu się na świecie, a nie podobało mu się bardzo dużo.
• A rok temu powstał musical: « La Maupin ». (trailer, z planu, instagram)

Inne wpisy na temat szlachetnych rozbójników, oraz niekoniecznie szlachetnych i niekoniecznie rozbójników:

• Joseph-Samuel Farinet – Szwajcar, który był fałszerzem (w Szwajcarii to najwyraźniej wielka zbrodnia) – « Szwajcarskie BlaBliBlu »
• Manczaary – przywódca powstań chłopskich w Jakucji – Enesaj.pl
• Jaś Parasolka i pani Vera Breslin – kolorowi mieszkańcy Dun Laoghaire na Irlandii (jaki kraj, tacy rozbójnicy) – « Życie w Irlandii »
• Johannes Bückler – niemiecki Robin Hood – « Niemiecka Sofa »
• Ryszard Lwie Serce, który zabierał biednym i rozdawał bogatym – « Viennese Breakfast »